[ Feniks ] 3. Płomyk

- Taemin i Minho się… przyjaźnią, prawda? – zapytałem z czystej ciekawości.

- Tak – odpowiedział krótko Jonghyun, rozkładając prześcieradło na swoim nowym łóżku.

Czy Jjongowi naprawdę nie przeszkadzała zmiana pokoju i współlokatora, czy może tylko udawał, żeby nie robić problemu i mnie nie zasmucać? Jakby nie patrzeć, nie kazałem mu się przenosić. O nic również nie prosiłem, więc nie powinienem mieć wyrzutów sumienia. Sam zaproponował mi przenosiny. Zgodziłem się, bo nie chciałem mieszkać z jakimś obcym wybrykiem natury, który w nocy może zmienić się w jakąś bestię albo, dajmy na to, zamrozić nam pokój. To chyba naturalne, że nie ufałem jeszcze w pełni nikomu z Instytutu?

Kim Jonghyun był wyjątkiem, bo znałem go od dziecka. Był jedyną osobą z mojego otoczenia, która poznała wszystkie moje sekrety, która posiadała klucze do mojego (byłego już) mieszkania. Tylko od niego pożyczałem pieniądze (jak już wspominałem, częściowo z przymusu) i tylko jemu ze wszystkich moich przyjaciół pozwalałem się przytulać. Kim Jonghyun zawsze był dla mnie wyjątkiem od wszelakich reguł.

- Minho jest dla niego trochę jak starszy brat – dodał po dłuższej chwili namysłu. - Taemin jest w niego wpatrzony jak w obrazek. Już do tego przywykliśmy, że Choi robi za jego autorytet, chociaż samego Minho z początku bardzo to irytowało. Tae wiecznie pałętał się obok niego, zadawał mnóstwo pytań, nie spuszczał z niego wzroku. Po jakimś czasie Minho w końcu przekonał się, że dzieciak był po prostu samotny. Wtedy wreszcie go do siebie dopuścił. – Widać było po nim, że chciał coś jeszcze powiedzieć, ale zawahał się, jakby nie był pewny, czy może. Nie chciałem naciskać, więc bez słowa czekałem, aż sam zdecyduje. – Nie wiem, czy chcesz to wszystko wiedzieć. Nie będę cię niepotrzebnie zanudzać – powiedział, trzepiąc kolorowe poduszki.

- Chyba muszę wykreślić słowo „nuda” ze słownika po dzisiejszym dniu. Serio, wątpię, by historia Taemina mnie zanudziła – stwierdziłem, rozglądając się po pomieszczeniu, które oficjalnie miało być już „moim pokojem”. Wróć, „naszym” - moim i Jjonga.

Ciężko było mi uwierzyć, że miałem swój kąt w takim miejscu. Doprawdy wydawało mi się, że przebywają tu tylko najbogatsi ludzie z Seulu.

Pozory jednak mylą.

- Taemin trafił do Instytutu, kiedy miał czternaście lat. Nie miał rodziny, mieszkał w domu dziecka przez długi czas. Podobno kojarzy swojego ojca, ale matki nigdy nie widział – wyjaśniał Jjong, rozkładając pomału swoje rzeczy na szafkach. Na chwilę przerwał swoją opowieść, podziwiając ustawione alfabetycznie książki. Zajął się wieszaniem ubrań w szafie i kontynuował: - Krążą pogłoski, że nie miał przyjaciół. Bał się z nimi przebywać ze względu na… no wiesz, wodę i w ogóle. Zresztą, wyśmiewali się z niego, bo wyglądał jak dziewczyna.

- Nadal wygląda – stwierdziłem, nim zdążyłem ugryźć się w język.

Przez chwilę myślałem, że dostanie mi się za te słowa. Jjong przestał wieszać ubrania, by spojrzeć na mnie przez ramię. Już miałem przeprosić, kiedy dostrzegłem uśmiech na jego twarzy.

- Nie ma zamiaru ścinać włosów, już pytałem. – Zaśmiał się, wracając do robienia porządków. – Tak czy inaczej, przez to wszystko Tae stał się bardzo zamknięty w sobie. Słyszałem, że przez kilka pierwszych miesięcy z nikim z Instytutu nie rozmawiał. Wychodził do szkoły, wracał tutaj, zaszywał się w sali treningowej, a później chował się w pokoju. Minho pojawił się tu rok po Taeminie. Nie wiem, dlaczego upatrzył sobie akurat jego, ale Choi Minho jest do tej pory oficjalnie nazywany „pierwszą osobą, z którą Taemin naprawdę rozmawiał”.

- No, to ciekawe dlaczego akurat on… - powiedziałem bardziej do siebie, niż do niego, jednak widocznie moje słowa przykuły jego uwagę, bo wyprostował się nagle i spojrzał w moją stronę.

- W sumie… nigdy nie pytałem o to Tae. Rozmawiam głównie z Minho. – Westchnął, wracając do przerwanej czynności. – Taemin nie jest już taki… dziwny. Przyjaźń z Minho trochę go zmieniła, ale mimo wszystko, wciąż nie jest wylewny. Dlatego ciężko się do niego zbliżyć.

- Ciężko, jeżeli nie jest się Minho? – zapytałem. Jonghyun zaśmiał się słabo w odpowiedzi.

Wcześniej nie zauważyłem, jak bardzo zmęczony jest mój przyjaciel. Dopiero teraz dotarło do mnie, że przez całą poprzednią noc nie zmrużył przeze mnie oka. Jechał kilka godzin z Seulu (znając jego, to denerwował się nawet bardziej, niż ja), a później zająłem cały jego czas panikując - naprawdę długo mnie uspokajał. Chciałem mu jakoś podziękować, ale nie miałem żadnego pomysłu. Był dla mnie oparciem przez cały ten czas, kiedy ja odchodziłem od zmysłów.

Jjong i jego dobre serce…

- Nie musisz się jutro zrywać z samego rana. Profesor zna twoją sytuację, dlatego kazał cię nie budzić. Ale masz być gotowy na ten popołudniowy - wyjaśnił, przebierając się w dresy i przydużą koszulkę. Przez kilka sekund miałem okazję podziwiać jego wyrzeźbione ciało.

- Co ze szkołą? – zapytałem, będąc już gdzieś na krawędzi snu i jawy. Nawet się nie przebrałem. Leżałem na swoim niesamowicie wygodnym łóżku (z bardzo brzydką pościelą w żółte kwiatki) w jeansach i znoszonej bluzie. Marzyłem o prysznicu, ale nie miałem siły kiwnąć palcem, a co dopiero wstać. 

Nie dowiedziałem się, co będzie ze szkołą, bo kilka chwil później już odpływałem do krainy Morfeusza. Zapamiętałem tylko moją ostatnią myśl przed zaśnięciem: czy każą mi ćwiczyć jogę, żebym lepiej zapanował nad sobą? 

Kiedy następnego dnia stanąłem w progu sali treningowej, opadła mi szczęka. Jeszcze nigdy nie widziałem tak ogromnego pomieszczenia. Było wielkości co najmniej dwóch sal gimnastycznych, utrzymane w ciemnych kolorach – wyglądało trochę jak zrobione ze stali. Cóż, może naprawdę było. W końcu szkolili tu mutantów o przeróżnych zdolnościach – zwykła sala mogłaby nie wytrzymać więcej niż jednego szkolenia.

- …z kolei proponuję trzymać się z daleka od Bang Yongguka. Nie jest agresywny, zazwyczaj siedzi gdzieś z boku ze swoim przydupasem, Kwon Jiyongiem, ale obydwoje mają dość nieprzyjemne umiejętności, więc na wszelki wypadek… lepiej uważać – mówił Jjong. Próbowałem się skupić na jego słowach, ale w ciągu zaledwie pięciu minut drogi z pokoju do sali treningowej zdołał dać mi tak wiele rad, że połowy już nie pamiętałem. – A, no i lepiej nie daj się dotykać Jungkookowi. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. – Zaśmiał się sam z siebie, kręcąc przy tym głową.

- Wszystko fajnie, ale nawet nie wiem, jak oni wyglądają – burknąłem pod nosem, wlokąc się za przyjacielem.

Weszliśmy na salę. Od razu rozejrzałem się dookoła. Na razie nic wielkiego się nie działo – nieznani mi ludzie przygotowywali się do treningu, poprawiali specjalne stroje (taki sam dostałem od Jonghyuna), rozciągali mięśnie, rozgrzewali się, wybierali broń lub po prostu ze sobą dyskutowali.

Z rana cieszyłem się na pierwszy trening. Byłem ciekaw, czy naprawdę będą w stanie pomóc mi opanować nowe zdolności. W dodatku intrygowało mnie, czy zobaczę na własne oczy działanie jeszcze jakichś niesamowitych mocy. Teraz, po wysłuchaniu wykładu Jonghyuna, na miejsce ciekawości wdarła się niepewność i strach. Rzeczywiście, nie przemyślałem tego wcześniej. Będę zamknięty w jednym pomieszczeniu z kilkunastoma dzieciakami o przedziwnych zdolnościach, nad którymi większość jeszcze nie panuje.

Jeżeli przeżyję, napiję się wieczorem z Jjongiem, żeby to uczcić, obiecałem sobie w myślach.

- Uwierz mi, szybko zrozumiesz od kogo lepiej trzymać się z daleka. Wystarczy, że trochę z nimi pobędziesz – skwitował.

- Czekaj, to co oni wszyscy robią, że są tacy niebezpieczni? – podpytałem, siląc się na spokój. Głos mi drżał. Ogólnie, to cały trząsłem się jak galareta.

Pięknie, pomyślą, że jestem frajerem.

- Yongguk… może sprawić, że coś cię zaboli, choć nawet nie dotknie cię palcem. Jiyong, hm, powiedzmy, że opanował sztukę perswazji do perfekcji. Może cię namówić do zrobienia największej głupoty wszech czasów. Uwierz, nie będziesz w stanie odmówić – wyjaśniał po kolei. – Z kolei Jungkookowi wystarcza jeden krótki dotyk, żeby poznać cię na wylot. W pewnym sensie kradnie ludziom wspomnienia.

Wzruszył ramionami, jakby mówił o czymś tak prostym i oczywistym jak oddychanie.

Powiedzieć, że się wystraszyłem, to za mało. Miałem ochotę stamtąd uciec,  spakować swoje rzeczy i wyjechać za granicę, zostawiając wszystkich niebezpiecznych dziwolągów za sobą. Choć z grubsza przyjąłem do wiadomości, że ludzie z mutującym genem naprawdę istnieją, wszystko i tak wydawało się kosmicznie nienaturalne. Gdyby nie fakt, że sam byłem takim wynaturzeńcem, już odpoczywałbym w swoim nowym mieszkaniu gdzieś na drugim końcu świata.

Jak na prawdziwego faceta przystało, zacisnąłem mocno dłonie w pięści i hamując chęć ucieczki, grzecznie stałem u boku Jonghyuna.

Poczułem się trochę lepiej, kiedy dostrzegłem wśród zebranych na sali ludziach znajome twarze. Daehyun wraz z depczącą mu po piętach Yuri kierowali się właśnie w naszą stronę – on z niesamowicie poważną miną, jakby chciał pokazać nowicjuszom, kto tu rządzi, a ona jak zwykle uśmiechnięta, machała do nas energicznie ręką.

- Kibum oppa! – pisnęła, podskakując w miejscu, kiedy do nas dołączyli.

Uśmiechnąłem się, w odpowiedzi rzucając jej imieniem, choć w nie tak wesoły sposób. Cóż, lubiłem tę dwójkę, naprawdę. Ale na razie nie mogłem się przyzwyczaić do ich dziwnych umiejętności, a fakt, że Yuri bezproblemowo mogła grzebać mi w mózgu sprawiał, że jakoś ochota na rozmowę z nią gdzieś odpływała.

- Nie w mózgu, a w myślach – burknęła pod nosem, spuszczając wzrok na swoje splecione dłonie. – To różnica – dodała, jakby to naprawdę miało poprawić nasze kontakty.

Przestań, pomyślałem kilka krotnie. Trochę posmutniała, ale nic nie powiedziała.

- Mówiłeś Kibumowi, jak wygląda trening? – zwrócił się do Jjonga Daehyun, choć jego spojrzenie wciąż spoczywało na mnie.

Daehyun wczoraj zrobił bardzo pozytywne wrażenie. Był wesoły, gadatliwy i roztaczał wokół siebie aurę pozytywnej energii. Dzisiaj nie wyglądał na zadowolonego – jego chłodny wzrok przeszywał mnie na wskroś, a na ustach nie było nawet cienia uśmiechu.

- Nie miałem okazji. Zająłem się cennymi uwagami odnośnie naszych kolegów – odpowiedział, dumnie wypinając pierś do przodu. Kiedy tak robił, miałem ochotę bić mu brawo.

- Mogę? – zapytał Daehyun, a Jjong w odpowiedzi tylko kiwnął głową. Dae odchrząknął, po czym zaczął swój krótki wykład. – Profesor ma swój system szkoleń, który co jakiś czas udoskonala. Obecnie wygląda to następująco: każdego dnia przypisany jesteś do innej grupy uczestników, z którymi wykonujesz konkretne ćwiczenia. Zmiana otoczenia sprawia, że jesteś wystawiony na ciekawsze umiejętności, z którymi w inny sposób mógłbyś nie mieć do czynienia. Dzięki temu więcej się uczysz – wyjaśnił rzeczowym tonem.

Pokiwałem głową. Wszystko wydawało się jasne i logiczne. Pytań nie miałem, dlatego tylko delikatnie się uśmiechnąłem. Daehyun na ten gest jakby spuścił z tonu i również uraczył mnie nonszalanckim pół-uśmiechem. Zanotowałem sobie w głowie, by zapytać później Jjonga o te dziwne zmiany nastrojów naszego kolegi. Czy miało to jakiś związek z jego mocą? Czy umiejętności mogą mieć jakiś skutek uboczny? A może Daehyun zajmował jakieś zaszczytne miejsce w hierarchii tutejszych dziwolągów i na sali treningowej zwyczajnie zachowywał się adekwatnie do swojej roli?

- To ostatnie – szepnęła Yuri, szczerząc się od ucha do ucha.

Miałem ochotę ją uderzyć za to, że jeszcze śmie się obnosić ze swoją umiejętnością, którą od dzisiaj miałem zamiar nazywać nadmierną wścibskością. Ciekawe który gen odpowiada za takie głupie moce.

- Ej, to nie było miłe. Moja moc nie jest głupia – poskarżyła się, zakładając ręce na piersi.

- Powiedzmy – skwitowałem, odwracając od niej wzrok. Naprawdę nie miałem ochoty na użeranie się z nią i jej nadmierną wścibskością. Chciałem spokojnie pomyśleć, bez czyjegoś nadzoru.

Yuri zdecydowanie to usłyszała, bo sekundę później odwróciła się na pięcie i podeszła do jednej z grupek stojących przy składzie broni.

- Mam pytanie – odezwałem się do chłopaków – ale nie jest związane z ćwiczeniami – stwierdziłem. Daehyun zrobił ręką jakiś dziwny gest, który chyba miał znaczyć kontynuuj. Przynajmniej tak to odebrałem. – Pewnie znacie większość ludzi z Instytutu. Kto waszym zdaniem ma tutaj najciekawszą zdolność?

Jjong rozejrzał się po sali, głęboko się nad tym zastanawiając. Daehyun zmarszczył brwi, jakby również szukał w głowie odpowiedzi. Kilka chwil później spojrzeli po sobie, uśmiechając się.

- O kim pomyślałeś? – zapytał Dae.

- O Chanyeolu, a ty? – odpowiedział Jjong.

- Kyungsoo.

Naprawdę próbowałem to powstrzymać, ale nie dałem rady i zwyczajnie przewróciłem oczami. No tak, oni wszystkich znają, wiedzą kto czym włada, więc mogą teraz podśmiewać się pod nosem i kiwać sobie głowami. Ja nie miałem bladego pojęcia, kim były osoby wyżej wymienione, dlatego tylko głośno westchnąłem. Skupiłem na sobie całą uwagę Daehyuna, który wreszcie wrócił na ziemię ze świata swoich myśli.

- Tak na poważnie, to ciężko wybrać jedną osobę. Zważywszy na to, że mamy tutaj nawet człowieka, który potrafi porozumieć się z samym szatanem… Wyobraź sobie jak ciekawie tu jest na co dzień. – Dae zaśmiał się pod nosem.

Wytrzeszczyłem oczy, automatycznie rozglądając się po pomieszczeniu. W sumie nie wiem, czego się spodziewałem. Że człowiek, który łączy się z szatanem, będzie miał taką plakietkę na czole?

- Kyungsoo, nazywany przez nas dzieckiem szatana, stoi tam pod ścianą – wyjaśnił Jjong, kiwając głową w stronę chłopaka o ciemno czerwonych włosach, dziwnie zaczesanych do przodu. Z daleka nie widziałem dokładnie jego twarzy, ale od razu mogłem stwierdzić, że nie wygląda na kogoś, kto ucina sobie przy herbatce pogawędki z ciemną stroną mocy. Był dość niski (przynajmniej w porównaniu z czarnowłosym chłopakiem, który stał obok niego i nonszalancko opierał się o ścianę) i szczerze, to trochę wyglądał na zagubionego, jakby na trening przyszedł po raz pierwszy.

- Chanyeol z kolei jest taką naszą papugą. Wzoruje się na mocach innych ludzi. Niesamowite, bo w pewnym sensie nie ma żadnych ograniczeń, jeżeli chodzi o nadzwyczajne umiejętności – kontynuował Daehyun.

Próbowałem sobie to wszystko jakoś poukładać w głowie, żeby już drugiego dnia nie doznać nieprzyjemnego uczucia chaosu i zagubienia się we własnych myślach. Jednak przyswoiłem do tej pory tak dużą część informacji, że prawie czułem, jak gotuje mi się mózg.

Dae zerknął na zegarek i klasnął w dłonie, czym trochę mnie wystraszył. Podskoczyłem w miejscu, po czym zalałem się czerwienią ze wstydu. Miałem nadzieję, że nikt nie zwrócił na mnie uwagi, jednak po chwili usłyszałem cichy chichot Yuri i jej (chyba) przyjaciółki. Z minuty na minutę lubiłem ją coraz mniej.

- Dobra ludzie! Zaczynamy trening! – Daehyun podniósł głos, próbując przekrzyczeć gawędzących ze sobą ludzi. Minęło kilka sekund, nim wszyscy naprawdę się uciszyli. Tylko kilku chłopaków stojących na samym końcu wciąż szemrało między sobą, kompletnie olewając produkującego się Dae. Ten nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi i kontynuował. – Rozpiska grup wisiała od jakiegoś czasu, więc chyba każdy wie z kim dzisiaj trenuje. Jeżeli nie, to proponuję udać się do holu głównego i to sprawdzić – rzucił sucho. – Stańcie, proszę, tak jak was wcześniej pogrupowano i zaczynamy ćwiczenia – dodał, po czym zwrócił się centralnie do mnie. – Jeszcze nie byłeś nigdzie przydzielony, więc będziesz dzisiaj trenował z nami – powiedział cicho, tak, że ledwie go usłyszałem.

Jonghyun pokiwał ochoczo głową. Jeszcze chwila a zacznie skakać z radości w miejscu jak wcześniej Yuri. Średnio podzielałem jego entuzjazm. Ogólnie, to wciąż miałem w głowie plan ucieczki, jednak zamiast go doskonalić, skupiłem się na uspokajaniu własnego ciała, które teraz nienaturalnie zaczęło drżeć.

Kiedy wszyscy zebrani odnaleźli swoje grupy, Daehyun pokrótce przedstawił listę ćwiczeń do wykonania. Według Jjonga ćwiczenia na co dzień za bardzo się od siebie nie różnią. Większość już wie, co ma robić, a początkowa mowa Dae jest przeznaczona głównie nowym adeptom.

Z tego co zrozumiałem, trening jest podzielony na cztery części. Przygotowanie – czyli różnego rodzaju ćwiczenia na skupienie i wyzwolenie mocy (brzmi idiotycznie, wiem), szkolenie z opanowania i utrzymania konkretnego poziomu swoich umiejętności, ćwiczenia na defensywę oraz ostatnie – atak, który przez wszystkich nazywany był po prostu sparringiem – ludzie walczyli między sobą, próbując nowych trików, których nauczyli się w trakcie szkolenia oraz w międzyczasie starając się nawzajem nie pozabijać. Do tego ostatniego zdecydowanie potrzeba było dużo koncentracji i opanowania, inaczej wyglądało się jak podobno znany już wszystkim nowicjusz o ksywce Xiumin, który ciskał na prawo i lewo piorunami, wywołując przy tym niezłą śnieżną zamieć.

Stanąłem u boku Jonghyuna, który poklepał mnie przyjacielsko po ramieniu. Próbował mi dodać odwagi, ale średnio mu to wychodziło. Nogi miałem jak z waty, a ręce trzęsły się niczym przed ostatecznym sprawdzianem, od którego zależała moja przyszłość. Wiedziałem, że przesadzam, ale nie mogłem nic na to poradzić. Moje ciało po prostu w ten sposób radziło sobie ze stresem. Miałem tylko nadzieję, że z czasem do tego wszystkiego przywyknę i treningi (oraz ogólnie całe moje życie) staną się łatwiejsze.

Daehyun został z nami. Po chwili podszedł do nas Minho, ciągnąc za sobą Taemina, który chichotał cały czas pod nosem. Zacząłem się zastanawiać, czy Tae przypadkiem nie jest na jakichś prochach – cały czas był zadowolony, non top się śmiał, miał pełno energii, której chyba nie potrafił w żaden sposób porządnie ulokować.

- Nie chcieliśmy cię rzucać na głęboką wodę, więc dzisiaj poćwiczysz z nami – wyjaśnił Jjong, wciąż klepiąc mnie po ramieniu niczym rodzic.

- Wiesz już jak działają twoje umiejętności? – zapytał Minho.

- Ani trochę – przyznałem zgodnie z prawdą.

- Czyli zaczynamy od zera. – Zaśmiał się Taemin, klaszcząc w dłonie. – To takie ekscytujące!

Zmarszczyłem brwi.

- Raczej przerażające – syknąłem na tyle cicho, by żaden z nich mnie nie usłyszał (o ile żaden z nich nie czytał z ruchu warg, ani nie miał takiej umiejętności jak Yuri).

Pierwsze piętnaście minut treningu było istną katorgą. Znajomi zamiast skupiać się na sobie, starali się mi pomóc w ogóle jakoś zacząć. Problem pojawił się już przy części „przygotowania”, kiedy to miałem zamknąć oczy, głęboko oddychać i zastanowić się nad swoimi umiejętnościami. Podobno w ten sposób najłatwiej jest odnaleźć „siebie” i zrozumieć na czym polegają zdolności, które posiadasz.

- O ile zaraz nie dostanę objawienia, to się, cholera, dzisiaj nie dowiem – skwitowałem, otwierając oczy.

Szukałem w sobie wewnętrznego ognia, krzycząc w duchu różne formułki typu „ogniu – przybądź”, modląc się, by to coś dało. Oprócz tego, że na chwilę zrobiło mi się gorąco (raczej z zażenowania, niż dzięki umiejętnościom), nic ciekawego się nie wydarzyło.

Jjong westchnął, pocierając czoło dłonią.

- Nie martw się, Kibum. Niektórzy potrzebują więcej czasu na przygotowanie – powiedział.

Wcale nie poczułem się lepiej. Wręcz przeciwnie. Teraz czułem się jak dzieciak, który nie potrafi wykonać najprostszego zadania na zajęciach.

- Spróbuj jeszcze raz – szepnął Taemin, lustrując mnie wzrokiem.

Pierwszy raz od czasu spotkania na korytarzu, kiedy to miał zranioną rękę, widziałem, żeby się przejmował. Skoro nawet Tae zrobił się nazbyt spokojny, ze mną naprawdę musiało być coś nie tak.

- Ile ci to zajęło, Taemin? – zwróciłem się do niego.

Wzruszył ramionami.

- Kilka minut. Ale nie przejmuj się! Przecież nie możemy być wszyscy tacy sami – odpowiedział zmieszany.

Minho uśmiechnął się do niego pokrzepiająco.

Halo! To ja tutaj cierpię, a nie Taemin!

- Dobra, Kibum. Weź głęboki oddech i spróbuj jeszcze raz. Tylko tym razem naprawdę się skoncentruj, a nie myślisz o pierdołach – rozkazał Daehyun, mrużąc gniewnie oczy. – Jeżeli nie uwierzysz, że nie jesteś tutaj przez przypadek, to ci się nie uda.

- Czekaj – zatrzymał mnie ruchem ręki Jjong. – Najpierw wy trochę pobawcie się waszymi umiejętnościami. Pokażcie mu, na czym to wszystko polega. Może się odblokuje – zaproponował, po czym zerknął na mnie.

- Zaczynaj, Tae – mruknął Minho.

- Koncentracja czy od razu sparring?

- Bez gry wstępnej, chłopcy. – Zaśmiał się Daehyun, odsuwając się na bok. Podążyłem jego śladem.

Kilka sekund później podziwiałem najciekawszy pokaz, jakiego w życiu byłem świadkiem. Choć prowadzili ze sobą swego rodzaju walkę wody i powietrza, wyglądali, jakby tańczyli. Na pierwszy rzut oka dało się wyczuć, że mają za sobą lata praktyki. To prawie tak, jakby mieli już swoją choreografię, w której różne powtarzane po milionowy raz sekwencje, mieszały się. Za każdym razem, kiedy Taemin wysuwał wodny atak, Minho bawił się powietrzem, broniąc się, bądź od razu odbijał pałeczkę, co było nieco bardziej problemowe dla Tae.

Bawili się żywiołami przez kilka następnych minut. W pewnej chwili Daehyun klasnął w dłonie i zamachał rękami, by zwrócić na siebie ich uwagę. Zmęczeni, zasapani, ale bardzo radośni skończyli igrać z żywiołami, uśmiechając się do siebie. Minho zgiął się w pół i podparł się rękami o uda, normując oddech. Taemin jak zwykle zaczął się śmiać, więc Choi dmuchnął mu powietrzem prosto w twarz, co jeszcze bardziej go rozweseliło.

Przewróciłem oczami. To było tak słodkie, że aż zebrało mi się na wymioty.

- Kibum – zwrócił się do mnie zachęcająco Jjong. – Jak widzisz, używanie mocy nie jest takie trudne. Trzeba się przełamać i naprawdę porządnie skoncentrować.

- Mogę spróbować po swojemu? – zapytałem dość niepewnie.

Pokiwali głowami, zainteresowani moim planem. Teraz poczułem się jeszcze gorzej, bo jeżeli znowu nie wypali, to po raz setny tego dnia wyjdę na idiotę przed ludźmi, których ledwo znam (w których oczach chciałem zachować pozory i być cool).

Wyciągnąłem przed siebie otwartą dłoń i na chwilę zawiesiłem na niej spojrzenie. Wyobraziłem sobie ogień – pomyślałem o byle jakim płomieniu: z kominka, z ogniska, z czegokolwiek. Mój umysł nie wiadomo dlaczego podsunął mi zwykłą zapałkę, którą siłą umysłu zwyczajnie próbowałem zapalić. Zamknąłem oczy, wyobrażając sobie taką sytuację: stoję na środku chodnika, jest cholernie zimno, mam w ręce zapałkę, która w jakiś chory sposób ma mi pomóc się ogrzać, ale nie wiem, jak ją zapalić. Skupiam się więc na „wewnętrznym ogniu”, który podobno w sobie noszę i… zapałka się rozpala. Ot tak.

Krzyk radości Jjonga i reszty moich nowych znajomych sprowadził mnie na ziemię. Zignorowałem ich, próbując skupić się na tym dziwnym cieple, które pojawiło się w moim ciele, zwłaszcza w okolicy dłoni. Wiwat przyjaciela był tak głośny, że spodziewałem się niesamowicie ogromnego płomienia, który pożera moją rękę. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy po otwarciu oczu dostrzegłem malutki, chyba najmniejszy na świcie płomyczek.

Nie jestem zachłanny, dlatego cieszyłem się, że w ogóle mi się udało. Mimo to płomyk wielkości kilku milimetrów wcale nie był satysfakcjonujący. Czułem, że się zbłaźniłem, choć ogólna radość i oklaski moich znajomych podniosły mnie nieco na duchu. 

Przede mną długa droga - pomyślałem, wpatrując się w ogień, który pojawił się znikąd. Delikatnie łaskotał moją skórę, emitując przyjemne ciepło. Moja umiejętność bardzo powoli zaczynała mi się podobać.

Hej, hej! ♡

Skończyłam dzisiaj trójkę do Feniksa i nie mogłam się powstrzymać. Bardzo zależało mi na tym, żeby po tej rocznej przerwie wrócić jak najszybciej do jego publikowania. Odświeżyłam więc zakładkę z bohaterami (teraz również w spisie treści jako "cast") i napisałam to coś powyżej. Czy jestem zadowolona? Cóż, może być. Pomału wracam do tematu, wdrążam się w świat nadprzyrodzonych umiejętności, piszę, piszę i piszę. Będzie lepiej. 

Pozdrawiam serdecznie, xx

Martis