[Terapia] Część czwarta: Cisza i niepokój

Jongin się zmienił. 

Taka była pierwsza myśl Tae, kiedy po ostatnim tak ochoczo wspominanym przez kolegów z klasy incydencie starszy kolega wreszcie dał mu spokój. Może nie całkowity, bo wciąż rzucał mu groźne spojrzenia i witał typowym dla siebie tekstem „co jest, laleczko?”, ale przynajmniej nie stosował już wobec niego przemocy. Właściwie, to od paru dni nie dotknął go nawet raz, co dla Tae było zadziwiającym postępem. Kiedy zaczął się nad tym głębiej zastanawiać, wymyślił nawet jedną niesamowicie pokręconą, niemożliwą teorię, która pachniała fikcją na kilometr: postrach szkoły ma uczucia. Postrach szkoły wreszcie odnalazł swoje zagubione człowieczeństwo.

Niestety, Kim Jongin najwyraźniej wcale nie posiadał sumienia, które mogłoby mu pomóc w odróżnieniu dobra od zła, bo zamiast przestać dręczyć wszystkich dzieciaków, zwyczajnie zmienił swój cel. Taehyung mógł cieszyć się spokojem tylko z jednego powodu – w szkole pojawił się nowy chłopak, młodszy od Jongina o trzy lata, który parę dni temu przeprowadził się z rodziną do Seulu. 

Choć Taehyung nie miał jeszcze okazji poznać pierwszaka, który dostał już nawet swoją własną plakietkę – „Transfer” – naprawdę bardzo mocno mu współczuł. Dobrze wiedział, jak to jest użerać się z niezbyt inteligentnym, ale zdecydowanie zbyt silnym i charyzmatycznym Kim Jonginem i jego bezmózgimi pomocnikami, które dla jednej pochwały chyba przynieśliby mu bijące serca swoich ofiar. 

Tae skrzywił się, kiedy nieprzyjemne obrazy pojawiły się w jego głowie. Oglądał stanowczo zbyt dużo animowanych seriali, w których przemoc grała główną rolę. Dziwne, że przez nie sam nie stał się jeszcze agresywnym Panem Szkoły. 

Po raz pierwszy od kilku miesięcy, Tae mógł spokojnie przejść przez całą stołówkę z tacą pełną jedzenia, które wcale nie wylądowało ani na ziemi, ani na jego spodniach. Dziwnie się czuł, kiedy nikt w pobliżu nie zwracał na niego uwagi. Jakby dni jego męczarni wreszcie dobiegły końca – jak gdyby już dawno umarł, a teraz jako niewidzialny duch błąkał się po swoim piekle.

Kiedy zebrani w stołówce uczniowie wybuchli głośnym śmiechem, Tae rozejrzał się dookoła, szukając przyczyny nagłej zmiany w panującej na sali atmosferze. Ku jego zdziwieniu, wcale nie był w samym centrum zainteresowania. Nikt na niego nie patrzył, posyłając mu nieme pytania typu
„dlaczego właściwie wciąż żyjesz?”. I dopiero w tym momencie poczuł, że naprawdę stał się wolny. Koniec z kąśliwymi uwagami, dowcipami czy bijatykami, koniec z podstawianiem mu nóg, wywracaniem tacy i wylewaniem wody na jego spodnie. 

Czy własnie nastała dla niego nowa era, w której będzie mógł znów w spokoju egzystować? Żyć po swojemu, robić to, na co od dawna miał ochotę, ale wcześniej brakowało mu odwagi? Teraz, kiedy nie był pod ostrzałem spojrzeń swoich znajomych, mógł wreszcie odetchnąć i zacząć żyć. Wyobraził sobie, jak siedzi w sali muzycznej i gra na saksofonie, jak pisze własne piosenki i znów wrzuca je do sieci, jak nagrywa utwory z nowo poznanym internetowym kolegą, który nawiasem mówiąc, według Tae miał niesamowicie dobry gust muzyczny. Choć młody Kim wcześniej nie interesował się hip hopem, kilka piosenek, które przesłał mu Hoseok, sprawiło, że miał ochotę zmienić całą listę odtwarzania. Zapełnić ją czymś nowym, co dopiero poznawał i co naprawdę go ekscytowało.

Kiedy wrócił myślami na ziemię, zdezorientowany rozejrzał się po stołówce. Szybko zrozumiał, co było przyczyną dobrego humoru rówieśników. Znajomi śmiali się w głos, pokazując palcami na siedzącego samotnie przy stole nowego ucznia. Transfer kurczowo trzymał na kolanach swój plecak, który Jongin siłą próbował mu odebrać. Szkolny gangster wykrzyknął kilka nieprzyzwoitych słów, na których dźwięk nowy tylko mocno zamknął powieki. 

Tae rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu profesora. Jak na złość kiedy najbardziej ich potrzebował, znikali. Jakby mieli w mózgach czujniki niebezpiecznych starć uczniów i za każdym razem, kiedy wyczuwali coś w powietrzu, wychodzili. Do tej pory jeszcze nigdy żaden nauczyciel nie pomógł Tae, kiedy Jongin publicznie robił z niego pośmiewisko. Nikt nie odważył się również żadnego profesora przyprowadzić, bo to oznaczałoby znalezienie się na celowniku Wielkiej Trójki.

Cała sytuacja z perspektywy Taehyunga wyglądała niesamowicie żałośnie. Pierwszy raz miał okazję znaleźć się po stronie postronnego obserwatora. To wcale mu się nie podobało. Czuł się tak, jakby niebiosa właśnie postawiły go przed jakimś ostatecznym sprawdzianem: jak się teraz zachowasz? Czy całe życie będziesz obojętny?

W przeciwieństwie do reszty gapiów, Tae wcale nie było do śmiechu. Skrzywił się, kiedy Jongin trzepnął młodszego kolegę w tył głowy, a później zrzucił jego tacę z jedzeniem na ziemię.

Czy właśnie tak wyglądałem w oczach kolegów, kiedy się nade mną znęcano? Tak samo beznadziejnie, bezbronnie, po prostu... żałośnie?, zastanawiał się. Ręce zaczęły mu drżeć, kiedy mocno zacisnął je na brzegach tacy. 

– Co jest, Transfer? Co tam ukrywasz? Czemu nie chcesz tego pokazać swojemu starszemu koledze? Te, patrz na hyunga, kiedy do ciebie mówi – warczał Jongin, uśmiechając się szeroko. Udało mu się wyrwać przedmiot z rąk właściciela. Odsunął suwak i zajrzał do środka. Kiedy skończył przeglądać jego zawartość, wysypał wszystko na ziemię. Nie wyglądał na zadowolonego. Był jeszcze bardziej wściekły, niż parę sekund wcześniej. – Po co się tak stawiałeś, skoro nie ma tu nic ciekawego? Same śmieci – warknął, dotykając butem porozrzucanych rzeczy, ubrudzonych w kimchi i soku pomarańczowym. Spod książek wyciągnął telefon nowego, który chwilę później po prostu roztrzaskał.

– Jezu! – krzyknął Transfer, rzucając się na ziemię. Wziął do ręki rozbitą komórkę i obrócił ją parę razy w dłoniach. Tae dostrzegł łzy w jego oczach. Poczuł się trzy razy gorzej oglądając całe to przedstawienie, niż niegdyś będąc na miejscu młodszego kolegi. Coś mocno ścisnęło go za serce, kiedy pierwsza łza spłynęła po policzku ciemnowłosego chłopaka, a obserwujący to uczniowie w odpowiedzi jeszcze głośniej zaczęli się śmiać. 

Tae nie był aż tak przerażony jak kiedyś – teraz zalała go ogromna fala gniewu, znacznie większa, niż ta po zerwaniu z Hyuną. Czuł niesamowicie wielką potrzebę ulokowania gdzieś nieprzyjemnych emocji, z którymi od tylu miesięcy nie potrafił wygrać.

Zanim zdążył pomyśleć o konsekwencjach, jego nogi same zaprowadziły go do celu. Stanął za Jonginem i mocno szarpnął go za ramię. W tym momencie na sali na chwilę zapanowała cisza. Tae usłyszał, jak ktoś mocno wciągnął powietrze, któryś z obserwatorów syknął ostrzegawczo.

Kiedy pięść Taehyunga wylądowała na szczęce niczego nie spodziewającego się Jongina, chłopak poczuł, jak wreszcie robi mu się lżej na sercu. Tae nie miał zamiaru oszczędzać swojego przeciwnika – wreszcie miał okazję odwdzięczyć się mu za całe cierpienie i wstyd, jakiego mu przysporzył. Nie poprzestał więc na jednym, nic nie znaczącym uderzeniu – chciał wreszcie pokazać, na co go stać, więc wykonał dwa kolejne, zupełnie powalając Jongina na ziemię.

– Kurwa, Taehyung, co ty odpierdalasz?! – krzyknął starszy Kim, zasłaniając ręką rozbity nos. Krew ciekła mu po twarzy i spływała do ust. Wypluł ją na zimne płytki, wyrzucając z siebie kolejne przekleństwa.

Tae patrzył na niego nieobecnym wzrokiem, jakby na chwilę kompletnie się wyłączył. Pomału docierało do niego, co właśnie zrobił. Nie do końca rozumiał, dlaczego w ogóle stanął znanemu całej szkole Jonginowi na drodze. Przecież gdyby teraz siedział cicho, miałby prawdopodobnie zagwarantowany spokój aż do ukończenia szkoły. Nie musiałby jadać więcej obiadu w toalecie, ani ukrywać się w składziku na miotły, kiedy po szkole krążyły pogłoski, że Jongin znów oblał kolejny egzamin i musi się na kimś wyżyć. Wreszcie byłby wolny! Ale za jaką cenę?

Tae już nie mógł patrzeć na cierpienie niewinnego dzieciaka, który nawinął się Jonginowi. Co dopiero przyglądać się temu przez cały rok! Współczucie chyba zjadłoby go od środka – zabiłoby jego ostatnie pozytywne emocje, które próbował w sobie gromadzić na czarną godzinę. Nie pozwoliłby nowemu przejść przez całe to piekło, które wcześniej zgotował mu starszy kolega. 

– Masz ze sobą jakiś problem, Jongin? – Słowa same popłynęły z ust Taehyunga, kiedy patrzył na wciąż leżącego przed nim chłopaka. – Zaczepiasz tylko lepszych od siebie, czy masz jakiś inny plan działania? – zadrwił, delikatnie kopiąc byłego przyjaciela w łydkę.

Nim Tae zdążył coś dodać, Oh Sehun niespodziewanie zaatakował – uderzył go parę razy w brzuch z siłą, jakiej nikt by się po nim nie spodziewał. Tae zgiął się w pół, prawie zwracając swój ledwo zaczęty obiad. Poczuł tak ogromny ból, że na chwilę zapomniał, jak się oddycha.

– Nie stawiaj się, frajerze, bo będzie dwa razy gorzej – warknął Oh, popychając Tae, który stracił równowagę i upadł na podłogę. Pomału żałował, że w ogóle się odezwał. Jednocześnie wciąż był z siebie dumny, że wreszcie udało mu się przełamać i postawić Jonginowi.

Młodszy postrach szkoły, żartobliwie nazywany przez rówieśników samcem beta, podszedł do swojego mentora i pomógł mu wstać.

– Nie myśl, że to koniec, laleczko. Wszystko co robiłem do tej pory, to była tylko zabawa. Teraz się ode mnie, kurwa, nie uwolnisz – powiedział na odchodne Jongin, rzucając mu złowrogie spojrzenie.

Oh Sehun splunął na płytki, niedaleko twarzy Taehyunga, który wciąż zwijał się z bólu, nie bardzo kontaktując ze światem.

– Nie musiałeś tego robić – szepnął nowy, pomagając Tae się podnieść, gdy dwóch znienawidzonych już przez niego uczniów wreszcie wyszło ze stołówki.

Dla Taehyunga, jego dotyk był prawie tak delikatny, jak dotyk motyla. Jakby się bał, że niosąc pomoc, sprawi mu jeszcze więcej bólu.

– Musiałem – odpowiedział Tae, siadając na tym samym krześle, które wcześniej zajmował  jego nowy, młodszy kolega.

– Przeze mnie będziesz miał kłopoty – stwierdził, pojawiając się obok niego. Podał mu jabłko, które jako jedyne zostało na stole. Reszta jedzenia leżała na ziemi, tuż obok porozwalanych książek i jego rozbitego telefonu.

Tae przyjął ten gest z delikatnym uśmiechem. Dzieciak był całkiem słodki – uroczo niewinny i spokojny. Przynajmniej takie zrobił na nim wrażenie. Taehyung miał ochotę go chronić, chociaż nawet nie znał jego imienia. W przeciągu paru minut stał się mu bliższy, niż którykolwiek z jego wcześniejszych znajomych.

– Nie martw się. Już nie raz byłem na celowniku Jongina – wyjaśnił, wciąż rozmasowując obolały brzuch.

– Dziękuję – dodał, nisko się przy tym kłaniając. Wyciągnął rękę w jego stronę i nieco głośniej już wypowiedział swoje imię. – Jeon Jungkook.

            – Kim Taehyung – przedstawił się w odpowiedzi.

Zapadła cisza, ale nie taka, którą od razu chciałoby się przerwać. Milczenie w towarzystwie Jungkooka było zadziwiająco przyjemne dla skrytego w sobie Tae. Chłopak wcale nie miał ochoty na rozmowę z nieznajomym – po prostu cieszył się jego obecnością. Wreszcie znalazł kogoś, kto w pewnym stopniu mógł go zrozumieć – drugą ofiarę Jongina. Zdecydowanie mieli mnóstwo wspólnych tematów,  których być może kiedyś wreszcie będą w stanie dotknąć.

Jungkook w pewnym momencie wstał od stołu i bez słowa odszedł, zostawiając Tae w świecie jego myśli i wspomnień. Choć Kim z początku poczuł się urażony, że nowy znajomy nawet się z nim nie pożegnał, nie miał mu tego całkowicie za złe. Jungkook wydawał się być równie nieśmiały i aspołeczny, co Tae, więc w pewnym sensie zdążyli już nawiązać jakąś cienką nić porozumienia.

Taehyung mocno się zdziwił, kiedy parę minut później Transfer wrócił do stolika, stawiając przed nim tacę pełną jedzenia. Nie nawiązali kontaktu wzrokowego, jednak obydwoje szeroko się uśmiechnęli. Taehyung cały czas cieszył się obecnością kogoś nowego. Jungkook natomiast wciąż błądził myślami wokół sceny, która wydarzyła się na jego oczach parę sekund po tym, jak szkolny tyran rozbił mu telefon. Wciąż powtarzał w głowie ten fragment, w którym Tae w zamian roztrzaskał mu nos.

– Nie mogę ci obiecać, że zawsze będę stawać w twojej obronie, bo czasem może nie być mnie w pobliżu – zaczął po jakimś czasie Tae, kiedy wreszcie zebrał się na odwagę. – Ale zawsze możesz ze mną porozmawiać, jeśli będziesz tego potrzebował. Możesz mnie znaleźć w opuszczonej sali muzycznej na drugim piętrze albo w męskiej toalecie na trzecim. To takie moje tajemnicze kryjówki – wyjaśnił, wpatrując się w do połowy zjedzoną kanapkę Jungkooka. Nie chciał patrzeć mu w oczy, bo wtedy najprawdopodobniej by się speszył, zrobiłby się czerwony albo jeszcze na dokładkę by się rozpłakał.

– Dziękuję – powiedział drugi raz tego dnia Jungkook, wpatrując się w ciemne oczy kolegi. Nie trudno było zauważyć, że rozmówca unika jego spojrzenia. Nie czuł się jednak niekomfortowo – wedle niemego życzenia Tae, zwyczajnie spuścił wzrok na jego dłonie. – Nie zdziw się, jeśli skorzystam z propozycji – dodał, po czym wgryzł się w swojego burgera, ucinając rozmowę na kolejnych kilkanaście minut.

Choi Minho wpatrywał się bez słowa w swojego pacjenta, który po zakończeniu swojej opowieści o bójce w stołówce, spuścił głowę i wbił spojrzenie w swoje dłonie. Choć do tej pory zawsze na wszystko miał gotową odpowiedź, tym razem musiał się mocno zastanowić, żeby odpowiednio dobrać słowa.

– Zawiodłem pana – bardziej stwierdził, niż zapytał Tae, a Minho w odpowiedzi tylko delikatnie się uśmiechnął. Doktor oparł się o swoją rękę, tym samym sprytnie zasłaniając nią swoje usta. Silił się na powagę, jednak zachowanie Taehyunga kompletnie go rozczulało. 

– Zaskoczyłeś, tak. Zasmuciłeś, owszem. Zawiodłeś... to trochę zbyt mocne słowo – wyjaśnił po chwili, niespodziewanie przywołując spojrzeniem swojego pacjenta.

– Nie rozumiem – szepnął Tae, kompletnie zbity z tropu. Naprawdę bał się powiedzieć doktorowi Choi całą prawdę, bo spodziewał się niepochlebnych komentarzy z jego strony. Wydawało mu się, że zostanie zganiony za brak kontroli, niemyślenie i zbyt szybkie działanie. Sądził, że zobaczy jego zawiedziony wzrok i mocno zaciśnięte usta, jak u jego ojca, kiedy wracał do domu po spotkaniach z nauczycielami. Ku jego przerażeniu, psycholog się uśmiechał. 

– Stanąłeś w obronie słabszego, choć wreszcie mogłeś mieć spokój. Cieszę się, że nie jesteś obojętny na cierpienie innych. Jednocześnie przykro mi, że wybrałeś tak neandertalski sposób, jak bójka. Zdajesz sobie sprawę, że zniżyłeś się do jego poziomu, prawda? – zapytał Choi, poważniejąc.

Tae nie odpowiedział od razu. Musiał przetrawić słowa doktora, które – tak mu się wtedy wydawało – na długo zostaną w jego pamięci. Czy wiedział, że na chwilę stał się taki jak Jongin? Nie przyszło mu to do głowy. Ostatnie, czego chciał, to być do niego podobnym.

Pokręcił głową, odwracając wzrok. 

– Nie chciałem. Ja tylko chciałem pomóc Jungkookowi – powiedział, ciągnąć wystającą nitkę z rękawa koszuli.

– Nie sądzisz, że wreszcie powinniście zareagować? Wy jako uczniowie, których bez ustanku terroryzuje jeden ze starszych kolegów. Dlaczego nie zgłosicie tego wyżej, nie zaalarmujecie profesorów? Moglibyście położyć temu kres. Jongin nie uprzykrzałby więcej twojego życia. Ani życia Jungkooka – zaproponował spokojnym, delikatnym tonem. Zdawał sobie sprawę z tego, że takie sytuacje zawsze są drażliwe i mało kto decyduje się głośno o tym mówić. 

Reakcja Tae utwierdziła go w przekonaniu, że samo mówienie o tym przerażało ludzi. Jego pacjent patrzył na niego tak ogromnymi oczami, jakich jeszcze chyba nie widział. Taehyung bał się, że doktor Choi zrobi to bez jego zgody – zgłosi to profesorom, a oni będą pytać. Dowiedzą się, od kogo to wszystko wyszło. Jego rówieśnicy też będą wiedzieć. Nie będzie miał już życia. Nigdy. Nigdzie. Będzie skończony.

– Nie! Niech pan nawet o tym nie wspomina. Znienawidzą mnie, wszyscy mnie bardziej znienawidzą – jakby jeszcze niedostatecznie mnie nienawidzili, dopowiedział w myślach. W jego głosie, oczach, w zachowaniu... doktor wszędzie dostrzegał panikę.

– Uspokój się, Taehyung. To była tylko sugestia – odpowiedział Choi i westchnął ciężko. 

– Niech pan więcej tego nie sugeruje – szepnął, znów spuszczając wzrok na swoje dłonie.

– Zdajesz sobie sprawę z tego, że unikasz najprostszego wyjścia? Możliwe, że jedynego odpowiedniego wyjścia z sytuacji, które nie pociągnęłoby za tobą żadnych nieprzyjemnych skutków. Dlaczego nie spróbujesz? – zapytał, naprawdę wierząc w swoją teorię. 

Tae powstrzymał prychnięcie.

– Bo się boję.

– Kogo? Jongina?

– Reakcji znajomych. Reakcji Jongina.

– Jeżeli to zgłosisz, prawdopodobnie nie będzie mógł ci nic zrobić.

– Znajdzie sposób. 

– Myślałeś o przeniesieniu się do innej szkoły? – zapytał doktor Choi. Od dawna o tym myślał, szukając rozwiązania dla Tae.

– Nie chcę.

– Ponieważ...

– Boję się.

– Nowe środowisko mogłoby dobrze wpłynąć na twoje samopoczucie. Czasem potrzeba nam w życiu czegoś nowego, żeby wszystko, co stare i nieprzyjemne mogło zostać wymazane z pamięci – stwierdził rzeczowym tonem Minho.

Tae pokręcił głową. Brakowało mu słów, żeby opisać to, jak bardzo nie podobał mu się ten pomysł. 

– Obiecaj mi, że o tym pomyślisz.

– Obiecuję, że to przemyślę – powiedział głośno i wyraźnie, próbując do końca nie zawieść doktora Choi. Chociaż tyle mógł dla niego zrobić – próbować i starać się, choć tak rzadko mu to wychodziło. Był beznadziejny we wszystkim, co robił. Najgorsze było to, że pomału zaczynał się do tego przyzwyczajać. Jakby już nic nigdy nie miało ulec zmianie.

***

Witajcie, witajcie!

Woah, jak ja się cieszę, że tu jesteście, że zostawiacie swoje opinie. Jestem niesamowicie usatysfakcjonowana - wiem, że nie publikuję tego na marne. Wasze słowa tak nieziemsko motywują! Nie wiem, czy zdajecie sobie z tego sprawę. Jeżeli nie, to opowiem Wam małą anegdotkę: utknęłam, pisząc tę część. Tak bardzo brakowało mi pomysłu, żeby parę rzeczy ze sobą zespolić, brakowało mi słów i weny, więc przeczytałam Wasze komentarze. W jakiś magiczny sposób się odblokowałam i w ten sposób powstała część czwarta i piąta. Mówię to tylko dla tego, żeby Wam pokazać, jaki ogromny na mnie macie wpływ. Aw.
Wedle tradycji, chciałam gorąco powitać nowe czytelniczki - Alessę i Mery Li. 
Pozdrawiam serdecznie, xx
Martis.