[ Feniks ] Prolog

Jest taka chwila, w której dociera do nas to, kim tak naprawdę jesteśmy. Niektórzy wtedy obierają ścieżkę kariery, niektórzy ustanawiają cele, do których mają zamiar dążyć, a jeszcze inni poznają umiejętności, o których wcześniej nie mieli bladego pojęcia. Ja należałem do tej ostatniej grupy, co niestety, w przeciwieństwie do większości ludzi, wcale nie uczyniło mnie szczęśliwszym.

Od zawsze wiedziałem, że coś ze mną jest nie tak. I nie tylko dlatego, że z jakiegoś dziwnego powodu nieznajomi się mnie bali. Jakby dostrzegali coś, czego sam zobaczyć nie potrafiłem. Mój przyjaciel próbował mi wmówić, że krzywe spojrzenia to tylko wytwór mojej wyobraźni. Że każdy ma swoje sprawy na głowie i nikt tak naprawdę nie zwraca uwagi na nieznajomych przechodniów. Nie potrafił niestety wytłumaczyć dlaczego pewnego pięknego razu kobieta, której chciałem pomóc w metrze, odskoczyła ode mnie gdy tylko jej dotknąłem, nazwała mnie diabłem i zniknęła prędzej, niż zdążyłem pomyśleć, o co jej chodzi. Cóż, kiedy kilka tygodni później wpatrywałem się w płonący budynek, sam zastanawiałem się, czy nie przysłano mnie czasem prosto z piekła.

Pamiętam, że byłem przerażony. Chowając się za drzewem, śledziłem wzrokiem strażaków, którzy z zaciętymi minami robili wszystko, co w ich mocy, by ogień się nie rozprzestrzenił. Na szczęście w trakcie wybuchu pożaru oprócz strażnika w budynku nikogo więcej nie było. (Wyszedł z tego cało, sprawdzałem.) Wybiła już północ, więc obeszło się również bez tłumu gapiów, dzięki czemu nie musiałem się martwić, że ktoś mnie zauważy. Chciałem czym prędzej odejść z miejsca zbrodni i nigdy do niego nie wracać, ale nogi odmawiały mi posłuszeństwa, dlatego zostałem zmuszony do obserwowania jak języki ognia pochłaniają wszystko, co stało im na drodze. Drżącymi rękoma sięgnąłem do kieszeni bluzy, w której znajdował się mój telefon.

Zawahałem się, nim wybrałem numer. Było już późno, nie chciałem go zamartwiać. Sprawiać, by mnie znienawidził za popełnienie kolejnej kompletnej głupoty. Z drugiej strony, to nie była zwykła błahostka, a on wciąż pozostawał osobą, która potrafiła mi pomóc w najtrudniejszych sytuacjach. Wiele mu zawdzięczałem. W końcu odkąd pamiętałem stał po mojej stronie, sprawiał, że nie bałem się żadnego upadku, bo zawsze był obok, żeby w ostatniej chwili mnie złapać.

Odebrał po kilku sygnałach. Zanim zdążył się odezwać, z moich ust wypłynął potok niezrozumiałych słów, które nijak nie układały się w spójną całość. Dopiero kiedy rzucił kilka uspakajających formułek, zwolniłem tempa, by złożyć chociaż jedną, konkretną myśl.

- Hyung, pamiętasz jak powiedziałeś mi, że kiedy stanie się coś złego, zawsze będziemy mogli o tym porozmawiać? – zapytałem drżącym z emocji głosem.

- Bummie, coś ty znowu.…

- Ja.… chyba podpaliłem szkołę – jęknąłem do słuchawki, nie bardzo wiedząc jak inaczej ubrać to w słowa.

*

Dzień dobry!
Cóż tu dużo mówić, to moja pierwsza historia o takiej tematyce. Mam nadzieję, że przypadnie komuś do gustu, bo mnie kompletnie wciągnęło jej pisanie. Opinie mile widziane.
Pozdrawiam!