THIS IS US: How we became something like 'friends'

Próbowałem o nim nie myśleć.

Wydawało mi się, że po naszym pierwszym spotkaniu, Byun Baekhyun stanie się dla mnie nieważny. Zapewne tak właśnie by było, gdyby nie fakt, iż niestety, ku wszechogarniającej mnie złości, nie mogłem się od niego uwolnić. Różnica była taka, że teraz widziałem go w zupełnie innym świetle. Nie spędzałem już cennych studenckich minut na zastanawianiu się, jakby to było, gdyby Baek się do mnie odezwał, bo tak naprawdę nie zależało mi już na jego przychylności. Wręcz przeciwnie. Teraz każda najdrobniejsza wzmianka o jego osobie natychmiastowo wprowadzała mnie w stan irytacji.

Jak niegdyś wspominałem od Byun Baekhyuna naprawdę nie można daleko uciec. To nieważne jak bardzo się starasz, ktoś w twoim otoczeniu i tak prędzej czy później zacznie podrzucać ci kolejne anegdoty na jego temat. Historie, które sprawiają, że masz ochotę zamknąć się w swoim pokoju, założyć słuchawki, puścić muzykę najgłośniej jak tylko się da i wreszcie skupić się na sobie. Doprawdy nie obchodziło mnie, co Byun powiedział w tajemnicy po drugim piwie, a co zrobił po szóstym. Miałem własne problemy do rozwiązania, jak na przykład zastanowienie się nad odpowiednim sposobem na danie kosza dziewczynie, która uganiała się za mną od dwóch miesięcy.

- Zaraz ci przyłożę - warknąłem do Sehuna, gdy któregoś dnia po raz setny opowiadał mi o swoim nowym przyjacielu. 

- Wciąż się wściekasz, że przegrałeś? Przez to, że jednak Baekhyun zainteresował się mną, a nie tobą, hyung? - zadrwił w odpowiedzi, poprawiając swoje tlenione włosy. Niedawno pofarbował grzywkę na róż, który teraz spłukał się do lekko rudawego odcieniu. Wyglądał komicznie.

Przez ostatnie kilka tygodni denerwował mnie niemal tak samo, jak słynny Baek, którego twarz musiałem oglądać przy każdym spotkaniu w mieszkaniu Sehuna. Jakim cudem Oh Sehun stał się przyjacielem  Byuna, to pozostawało dla mnie tajemnicą. Zahipnotyzował go, zaszantażował? Nie miałem pojęcia - trochę liczyłem na hipnozę, która wkrótce mogłaby przestać działać.

- Nie obchodzi mnie to, z kim się zadajesz. Zwyczajnie mam dość słuchania o tym, jaki jest wspaniały - burknąłem, przekręcając kluczyk w drzwiach swojego pokoju. Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie zatrzasnąć ich Sehunowi przed nosem, ale chłopak niósł część moich zakupów, więc zdecydowałem się w podzięce wpuścić go do środka.

Rzuciłem plecak pełen wypożyczonych książek na łóżko, po czym sam podzieliłem jego los. Z nosem w poduszce znów słuchałem długich wywodów Oh na temat jego kolegów z roku i kolejnej weekendowej imprezy u jednego z nich w towarzystwie Baeka. 

Kiedy już miałem się rozryczeć w poduszkę, ukrywając to skrupulatnie przed kumplem, ktoś zapukał do drzwi. Sehun oczywiście nie ruszył swojego kościstego tyłka z miejsca, ale przynajmniej na chwilę zamilkł, zaciekawiony niespodziewanym gościem. W tym momencie przypominał mi surykatkę, kiedy tak prostował się na krześle i wbijał wzrok w drewno, jakby mógł przez nie coś zobaczyć. Może mógł, kto wie. Oh Sehun był dość dziwnym dzieciakiem.

Na początku sam nie poruszyłem się nawet o milimetr. Pomyślałem, że może tajemniczy gość zwątpi i sobie pójdzie. Przeliczyłem się, bo po kilku sekundach zapukał jeszcze raz - tym razem dłużej i głośniej. Wydałem z siebie dziwny dźwięk - coś pomiędzy jęknięcia, warknięcia a stęknięcia i wreszcie wstałem, ociągając się, jak tylko to było możliwe. W międzyczasie ktoś zastukał trzeci raz, naprawdę wzbudzając tym moją ciekawość. 

W progu stał Byun Baekhyun z telefonem w ręce. Opierał się o framugę, patrząc na mnie z przymrużonymi oczami. Nie byłem pewny, czy Baek darzył mnie tymi samymi negatywnymi uczuciami co ja jego, ale jego wzrok często na to wskazywał. Nie przypadłem mu do gustu już pierwszego dnia, czy może zraziłem go do siebie swoim późniejszym zachowaniem? 

Stawiałem na to drugie, bo za każdym razem, kiedy zadawał mi jakieś grzecznościowe pytania, zbywałem go machnięciem ręki. Ani razu się przed nim nie ukłoniłem, tym bardziej nie mówiłem do niego hyung, choć miałem świadomość, że był ode mnie ciut starszy. Nie robiłem tego z braku wychowania - zwyczajnie robiłem mu na złość, bo słyszałem, że zwraca uwagę na takie rzeczy. Odkąd zirytował mnie przy naszym pierwszym spotkaniu, teraz ja robiłem mu to notorycznie. Cóż, bywałem mściwy.

- Szukam Sehuna - rzucił od razu, mijając mnie w progu, choć wcale nie zapraszałem go do środka.

Przewróciłem oczami i zatrzasnąłem za nim drzwi, specjalnie robiąc przy tym więcej hałasu, niż było potrzeba. Nim odwróciłem się do niego przodem, usłyszałem ciche prychnięcie. Odetchnąłem głęboko, by trochę się uspokoić. Przy takim obrocie spraw, niedługo się pozagryzamy. Sehun będzie tego świadkiem, bo to on zazwyczaj bywał naszym łącznikiem. Nie spotykaliśmy się bez niego albo bez Luhana. Przez to Lulu nazywał siebie i Sehuna naszymi swatkami, co bawiło wszystkich oprócz mnie. Nawet Baek śmiał się z ich żartów, podczas gdy ja tylko wywracałem oczami, pokazując im jak bardzo marne są te dziecięce dowcipy. 

Doprawdy nie wiem, kiedy zmieniłem się w tego nudnego staruszka, który nic tylko krytykuje ludzi. Zresztą, to mało ważne. Nie miałem nikogo, przed kim musiałbym udawać, że jestem inny. Nikomu nie próbowałem się przypodobać, więc było mi z tym dobrze.

- Hyung, jesteś - ucieszył się Sehun, szczerząc się od ucha do ucha. Nigdy się tak nie cieszył, kiedy rozmawiał ze mną. Poczułem ukłucie zazdrości, ale sprytnie je zignorowałem. 

- Cały i zdrowy - odpowiedział mu, uśmiechając się.

Przez chwilę go obserwowałem, zastanawiając się, dlaczego właściwie tak bardzo mnie denerwuje. Kiedy Sehun zadawał mi podobne pytania, nie potrafiłem jednoznacznie odpowiedzieć. Zwyczajnie miał w sobie coś takiego... co doprowadzało mnie do białej gorączki. Ale jednocześnie zdarzały się takie chwile jak ta teraz, w których nie mogłem odwrócić od niego wzroku. Choć często mnie drażnił i sprawiał, że stawałem się jakiś... nieswój w jego obecności, mimowolnie chyba się do niego przyzwyczajałem. Jego obecność z dnia na dzień, ze spotkania na spotkanie nie robiła już na mnie tak wielkiego wrażenia, co na początku. 

Nie był już Gwiazdą Wieczoru, choć czasem śpiewał na prośbę Sehuna, który cieszył się wtedy jak mała dziewczynka. Pomału przestawałem widzieć w nim tą nienaturalną osobę, którą wszyscy wokół znali, a zaczynałem dostrzegać jego prawdziwe cechy. Zauważyłem na przykład, że jest opiekuńczy i ma dobre serce. Wiedziałem, że zależy mu na przyjaciołach, bo zawsze na początku spotkania pytał o ich samopoczucie. Czasem odprowadzał Sehuna do jego mieszkania, kiedy późno kończyliśmy imprezy.

Kiedy myślałem tak o pozytywnych cechach Byun Baekhyuna, poczułem dziwny żal w sercu. Zignorowałem to jednak, wreszcie odwracając wzrok. Wpatrzyłem się w swoje dłonie, jakbym miał wyczytać na nich jakiś niesamowity fakt. 

- Zamówimy jakieś żarcie? - zapytał Sehun, chyba kontynuując ich rozmowę. Nie byłem tego pewny, bo na chwilę wyłączyłem się z konwersacji.

- Pewnie! Mam ochotę na kurczaka. Chanyeol? - zwrócił się do mnie Baekhyun, szukając mojego spojrzenia. 

Kiwnąłem tylko głową, nie podnosząc wzroku. Speszyłem się, choć nie miałem ku temu większego powodu. W jakiś dziwny sposób sprawił, że w kilka sekund straciłem całą swoją pewność siebie. To była kolejna cecha Byuna, której nie potrafiłem ignorować. Potrafił mnie rozbroić w tak krótkim czasie.

- Zajmę się tym - zaoferował się Sehun i zaczął szperać w telefonie. 

- Wpuścisz mnie do łazienki, czy mam lecieć aż do Luhana? - zapytał po chwili milczenia Baek, używając niezwykle protekcjonalnego tonu. Często tak robił, kiedy się do mnie zwracał. Sehuna obdarowywał uśmiechami i wewnętrzną radością, a jedyne co ja od niego dostawałem, to chamskie komentarze o niewychowaniu i te pół-uśmieszki, które zazwyczaj brałem za wyraz drwin.

- Rób co chcesz - burknąłem, rzucając mu przelotne spojrzenie.

Chwilę później wyszedł.

- Nie rozumiem - zagaił Sehun, patrząc na mnie sponad ekranu telefonu.

- Czego?

- Te spojrzenia, które mu rzucasz. Nie rozumiem ich. Nienawidzisz go czy się zauroczyłeś? - zaśmiał się, wracając do scrollowania jakiejś strony.

Czułem, jak pomału robię się czerwony na twarzy, więc wbiłem wzrok w podłogę.

- Nie pieprz głupot - powiedziałem tylko, próbując uciąć temat.

Sehun czasem miewał dziwne pomysły. 

- Mówiąc bardziej serio, to będziecie się często widywać, bo na większość imprez chodzimy razem. Nie mógłbyś trochę... spróbować go polubić? - zapytał, tym razem rzeczywiście siląc się na powagę. 

Westchnąłem.

- Nie mówię, że go nie lubię. Gość po prostu mnie irytuje - stwierdziłem, kładąc się na swoim łóżku. Przez chwilę podziwiałem sufit.

- Ty też mnie często wkurzasz, hyung, a jednak wciąż się z tobą zadaję.

- Stąpasz po cienkim lodzie, dzieciaku - warknąłem, rzucając mu jedno ze specjalnych spojrzeń, zarezerwowanych tylko dla Sehuna. Raczyłem go nimi zawsze, kiedy powiedział bądź zrobił coś tak głupiego, że nie dało się tego opisać słowami. Zazwyczaj po takim geście się zamykał, tym razem jednak kontynuował. Zamknąłem oczy, mrucząc pod nosem kilka przekleństw.

- Hyung - jęknął, odkładając telefon na bok. Czułem na sobie jego wzrok. - Może jak się trochę zaangażujesz, to Baek odpłaci się tym samym? To dobry człowiek. Nie skreślaj go.

Mimowolnie zacisnąłem dłonie w pięści. 

Nie skreśliłem Byun Baekhyuna. Sęk w tym, że zwyczajnie nie mogłem się od niego uwolnić, dlatego zaczął mnie wkurzać. Był wszędzie - w każdej rozmowie czy wspomnieniu. Moi znajomi i mój pokój - to było dotychczas jedyne miejsce, w którym miałem spokój. Teraz Byun wdarł się nawet tutaj. 

Tak mi się wydawało, że gdzieś tam głęboko w duszy... nawet gdybym chciał, nie potrafiłbym już wyrzucić go z mojego życia. Jak bardzo trzeba być pokręconym, żeby przywiązać się do człowieka, który budzi w tobie tak sprzeczne, choć częściej tak bardzo negatywne emocje? 

W jego towarzystwie czułem się czasem tak bardzo zagubiony, że zwyczajnie brakowało mi słów. Nie lubiłem tego, jaki się przy nim stawałem. Inny. Dziwny. Nieogarnięty.

Im dłużej o tym myślałem, tym szybciej docierało do mnie, że w pewnym sensie - przez naszych wspólnych znajomych i godziny spędzone w swoim towarzystwie - staliśmy się sobie na tyle bliscy, żeby móc nazywać się czymś w rodzaju przyjaciół. Co prawda nie lubiłem Byuna w ten sam sposób, co Sehuna, ale w pewnym sensie było mi to na rękę. Dzięki temu przy Bakehyunie zawsze mogłem być sobą. Robiłem i mówiłem, co chciałem, bo nie zależało mi na tym, co sobie o mnie pomyśli. Zresztą, jeszcze nigdy nie zdarzyło się, żeby zrównał mnie z ziemią za którąś z moich dziwnych opinii. Zdawać się mogło, że akceptował mnie takiego, jakim byłem - choć drażniło go moje zachowanie, po prostu się z nim pogodził. Jak na znielubionego prawie przyjaciela przystało.

 

Cześć kochani, x

Druga część historii Baekyeola. Tak jak mówiłam, party są krótkie, akcja pomału toczy się do przodu. Wszystko jest zamierzone, wszystko idzie zgodnie z planem, co w sumie nawet mnie cieszy. Dużo uczuć, trochę opisów, mało akcji. Wszystko po kolei.

Napisałam połowę trzeciego rozdziału Feniksa. Niedługo wrzucę. Chociaż możliwe, że najpierw pojawi się kolejny part This is us.

Na koniec chciałam podziękować za komentarze i piękną liczbę odwiedzin.

Love ya all ♥