Scream & Shout

CZĘŚĆ PIERWSZA: SZARY CZŁOWIEK

Kibum

- Chyba jestem chory – stwierdziłem, wpatrując się w sprzątającą biuro Oh Ji.

Jak inaczej wytłumaczyć to, że nagle straciłem swój dar?

Jednego dnia widzę chłopaka o czarnych włosach, którego z powierzchni ziemi zmiata rozpędzony samochód, drugiego żyję jak przeciętny szary człowiek, zmuszony do ręcznego wyszukiwania informacji z ostatniej chwili. Zostałem dziennikarzem od siedmiu boleści, który nie potrafi nawet wykonywać już swojej pracy.

- Wyczuwam zwolnienie – dodałem nieco ciszej.

Od niedoszłego wypadku minął tydzień. Zazwyczaj w ciągu siedmiu dni miewałem średnio dziesięć do dwunastu wizji – mniej lub bardziej przydatnych. Tym razem nie miałem nawet jednej. Zero. Nada. Null. Przerażające, nie dające mi spać po nocach nic. Niejednokrotnie próbowałem je na sobie wymusić – wieczorami zamykałem się w pokoju i skupiałem tak mocno, że za każdym razem cierpiała na tym moja głowa. Po wzięciu prochów przeciwbólowych zazwyczaj męczyłem się dalej, w międzyczasie modląc się o cud, który oczywiście nie nadchodził. Ktoś zwyczajnie zrobił sobie ze mnie żarty, najpierw racząc mnie najlepszą na świecie super-mocą, później bez uprzedzenia ją odbierając.

Dowcip warty nagrody.

- Jestem taki bezużyteczny – poskarżyłem się piątego dnia katorgi.

Jiah brak moich wizji przeżywała prawie tak bardzo, jak ja. Choć powodem jej irytacji był raczej fakt, że musiała słuchać mojego jęczenia prawie co piętnaście minut przez całe osiem godzin w pracy.

- Przestań się nad sobą użalać. Wreszcie jesteś normalny – stwierdziła, układając jakieś dokumenty w teczkach naszego przełożonego.

Jęknąłem przeciągle, chowając twarz w dłoniach. Wiedziałem, że próbowała mnie pocieszyć, ale przez jej słowa zrobiło mi się niedobrze.

- Normalność ssie – wybełkotałem w swoje ręce.

Niemalże od razu poczułem na sobie wzrok rozwścieczonej przyjaciółki. Chwilę później dostałem w głowę jedną z czarnych teczek, oznaczonych plakietką „ważne”. Z nudów zacząłem ją przeglądać, choć technicznie rzecz biorąc nie byłem do tego upoważniony.

- Jak tak bardzo brakuje ci roboty i chcesz się na coś przydać, to mi pomóż – warknęła, rzucając kolejnym plikiem dokumentów.

Oh Jiah w pracy robiła się zadziwiająco poważna. Jakby naprawdę jej na niej zależało. Jakby bycie asystentką serio było szczytem jej marzeń. Znałem ją dość długo, by wiedzieć, że w tej pracy tylko się marnuje.

- Chcę ją z powrotem – rzuciłem po kilku minutach milczenia i przekładania papierków z jednej teczki do drugiej. Nie przykładałem do tego aż tak wielkiej wagi, jak Ji, za co drugi raz dostałem po głowie, kiedy się zorientowała. Często stosowała wobec mnie przemoc. Chyba się do tego przyzwyczaiłem, bo nawet przestało mnie to denerwować. – Lubiłaś moje cudowne zdolności…

Zamknąłem się, kiedy zgromiła mnie wzrokiem.

- Nigdy nie powiedziałam, że je lubię. Nie przeszkadzały mi, bo dzięki nim byłeś jeszcze bardziej nienormalny niż ja – powiedziała. – Naprawdę ciężko jest znaleźć kogoś takiego.

Tym niespodziewanym wyznaniem przykuła moją uwagę i na chwilę oderwała mnie od moich przykrych umiejętnościowych spraw. Byłem świadom tego, że Ji miała problemy, które były trochę bardziej… poważne, niż któregokolwiek z moich znajomych. Ale mimo tego nigdy w życiu nie nazwałbym jej otwarcie i na poważnie nienormalną. Robiłem tak tylko w żartach albo żeby trochę ją zirytować.

- Jiah… - zacząłem, ale powstrzymała mnie gestem dłoni.

- Wiem, co chcesz powiedzieć i nie chcę tego słuchać - burknęła.

Pokiwałem głową. Postanowiłem uszanować jej decyzję, chociaż słowa, które kłębiły się w mojej głowie, nie dawały mi spokoju. Zacisnąłem mocniej wargi – milczenie nigdy nie było moją mocną stroną. Gorączkowo myślałem nad jakąś anegdotką, która rozładowałaby nieco napięcie. Jak na złość, moje myśli wciąż kręciły się wyłącznie wokół Oh Ji.

Historia o tym, jak się poznaliśmy, jest wciąż najbardziej interesującą opowieścią, jaką mogę sprzedawać znajomym przy piwie. Jiah nigdy nie zakazała mi o tym mówić – żyła w przekonaniu, że sekrety są niepotrzebne i najlepiej egzystuje się ludziom, którzy są otwarci na innych. Dlatego sama często zrzucała swoje problemy na nieznajomych. To był główny powód, dzięki któremu nie miałem żadnych zahamowań i rozpowiadałem na prawo i lewo, jak to pewnego razu wcieliłem się w rolę super bohatera i powstrzymałem piękną blondynkę o oczach czarnych jak smoła przed skokiem z budynku, w którym aktualnie obydwoje pracowaliśmy. Sam fakt, że Ji chciała popełnić samobójstwo nie był wcale najbardziej przerażający. Rąbek jej prawdziwej osobowości można było odkryć już przy pierwszym poznaniu, kiedy to niemalże z dumą przedstawiała się obcym jako „Oh Jiah, niedoszła samobójczyni”. Większość reagowała śmiechem, myśląc, że to żart. Jednak towarzysząca tej (spektakularnej za każdym razem) chwili moja grobowa mina i psychopatyczny uśmiech Ji sprawiały, że prawda spadała na nich niczym grom z jasnego nieba.

Zakłopotanie tych ludzi było nie do opisania. Doprawdy bezcenny widok.

Ciszę, która zapadła między nami, przerwało ciche pukanie. Zza drewnianych drzwi wychylił się rudowłosy chłopak z opadającą mu na oczy grzywką. Musiał pracować tu od niedawna, bo w ogóle nie kojarzyłem jego twarzy. Powstrzymałem jęknięcie. Gdybym miał swoje umiejętności, pewnie już dawno wiedziałbym, że mamy nowego.

- Szukam Kim Kibuma – wyjaśnił bez zbędnych ceregieli.

Wymieniłem spojrzenia z Ji – moje wyrażało zakłopotanie, a jej dziwną fascynację.

- Kibum to  ja – powiedziałem, machając do niego ręką. Rudzielec uśmiechnął się szeroko. Wyglądał, jakby zalała go fala ulgi. Ciekawe jak długo mnie szukał, że tak bardzo ucieszył się na mój widok.

- Pan Choi cię wzywa.

- Naprawdę wyczuwam zwolnienie – zaśmiała się Ji, wystawiając mi język.

Obserwowałem przez chwilę, jak bezczelnie drwi z mojego cierpienia. To była kolejna cecha mojej przyjaciółki, o której warto było pamiętać – lubiła śmiać się z cudzych nieszczęść, choć tylko przy mnie robiła to tak otwarcie.

- Zamknij się, Free-fall – warknąłem, używając mojego ulubionego przezwiska Ji. Zamiast przestać chichotać, jeszcze głośniej wybuchła śmiechem. – To, że wylecę, tak bardzo cię bawi? – zapytałem, unosząc w zdziwieniu brwi.

- Nasze wielkie medium, Kim Kibum, straci nie tylko swoje umiejętności, ale również pracę. Życie to menda – zaśmiała się, opadając na krzesło przy biurku. W teatralnym geście złapała się za brzuch. W odpowiedzi tylko przewróciłem oczami.

- Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni – rzuciłem, podążając za rudowłosym chłopakiem.

- Ja już swoje przeżyłam, teraz przyglądam się cierpieniu innych – usłyszałem, nim zatrzasnąłem za sobą drzwi.

Kochałem tę dziewczynę całym sercem, naprawdę. Starałem się zastąpić jej prawdziwego starszego brata, który kilka lat temu zginął w wypadku. Robiłem co w mojej mocy, żeby wreszcie znów pokochała życie. Ale czasem działała mi na nerwy do tego stopnia, że na chwilę przestawałem ją lubić.

- Od dawna tu pracujesz? – zagadałem do nowego, przerywając tę niezręczną ciszę. Z przyjaciółmi jeszcze potrafiłem jako tako milczeć (choć mówienie było chyba jedną z moich ulubionych czynności). Z nieznajomymi atmosfera robiła się zbyt dziwna, kiedy nikt nie podtrzymywał rozmowy.

- Dopiero od czterech dni – odpowiedział, ucinając temat. Spodziewałem się jakiegoś grzecznościowego pytania rewanżującego. Zdziwiłem się, kiedy żadnego nie dostałem.

Szedłem pół kroku za nim, więc pozwoliłem sobie zrobić kilka głupich min. Niespodziewanie rudy spojrzał na mnie przez ramię, kiedy wytrzeszczałem na niego oczy z językiem na wierzchu. Teraz dopiero zrobiło się niezręcznie. Odwróciłem szybko wzrok, udając, że nic się nie stało, chociaż czułem, jak z zażenowania pieką mnie policzki.

Oto ja, Key, ze swoją naturalną głupotą i brakiem zahamowań.

Na szczęście nowy nic nie powiedział. Dostrzegłem jedynie cień uśmiechu na jego ustach.

- Lee Taemin – rzucił po kolejnej krótkiej chwili milczenia. – Nazywam się Lee Taemin – wyjaśnił, jakbym był jakimś przygłupem. Powstrzymałem niestosowny komentarz, który cisnął mi się na usta i uścisnąłem jego dłoń.

Rzadko kiedy zdarzało mi się polubić kogoś na pierwszym spotkaniu. Właściwie to do tej pory miałem tylko dwa takie przypadki – jednym z nich była oczywiście Oh Jiah, dziewczyna, w której odnalazłem zaginionego członka mojej rodziny. Pierwszym już w dzieciństwie stał się Lee Jinki, chłopak o pucułowatych policzkach i mało zgrabnym nosie, ale o sercu prawie tak ogromnym, jak cały Półwysep Koreański. Lee Taemin zdecydowanie nie zaliczał się do grona moich ulubionych wyjątków.

- Jesteś chłopcem na posyłki? – zagaiłem, krocząc tuż obok niego.

Spojrzał na mnie chłodno kątem oka.

- Asystentem pana Choi – wyrecytował dumnie. Wyprostował się, jakby to miało dodać mu punktów do zajebistości. Jak dla mnie, to tylko kilka odjęło.

- Brawo – szepnąłem bardziej do siebie, niż do niego, ale na tyle głośno, by na pewno to usłyszał.

Zdecydowanie się nie polubimy.

- Masz jakiś problem, panie niedługo stracę pracę? -  burknął. Zatrzymał się w miejscu, zmuszając mnie do zrobienia tego samego. Byliśmy prawie tego samego wzrostu, więc wyprostował się jeszcze bardziej, jakby chciał sobie dodać kilka centymetrów. Uśmiechnąłem się krzywo.

- Tak się zastanawiam… - zacząłem, przyglądając mu się badawczo. Podszedłem bliżej, zostawiając między nami zaledwie kilkanaście centymetrów przestrzeni. Wystraszył się, ale mimo tego wciąż  próbował zgrywać twardziela. – Nie jestem przypadkiem od ciebie starszy? – zapytałem przesłodzonym tonem.

Taemin zamrugał kilkakrotnie, nie odzywając się słowem. Widziałem, jak ciężko przełyka ślinę. Popełnienie podobnej gafy w pracy często źle się kończy, wiedziałem to na swoim przykładzie. Miałem dość niewyparzony język, zdarzało mi się powiedzieć komuś o kilka słów za dużo.

- Prawdopodobnie – odpowiedział i odchrząknął.

- Zresztą, jesteś tylko asystentem, więc uważaj na słowa.

- Twoja koleżanka jest asystentką. Jej też tak słodzisz, hyung? – zadrwił. Zacisnąłem dłonie w pięści, lokując tam cały swój gniew i irytację. Powstrzymywałem się, żeby przypadkiem nie ulokować tego gniewu na twarzy nowego znajomego.

- Jiah zapracowała na swoją pozycję. Ty zdecydowanie wyglądasz na kogoś, kto dostał pracę po znajomości – stwierdziłem, uśmiechając się drwiąco. – Nie mylę się, prawda?

Przez chwilę mierzyliśmy się spojrzeniami.

- Powinniśmy już iść. Pan Choi podobno nie lubi czekać – rzucił po chwili, wymijając mnie szybkim krokiem.

Ludzie z mojego otoczenia dzielili się na dwie grupy: albo mnie uwielbiali, albo nienawidzili z całego serca. Czułem, że Taemin już wyciąga rękę do tych szczerze życzących mi śmierci idiotów. Nie, żebym się tym jakoś szczególnie przejął, ale grupa numer dwa – ta nic dla mnie nie znacząca – już dawno przerosła jedynkę.

Lee zniknął za drzwiami jednego z najbardziej odpicowanych pomieszczeń w całym budynku. Nasz szef zdecydowanie należał do tych, którzy wprost kochają wydawać pieniądze. Miał ich dużo, więc naprawdę nie szczędził sobie udogodnień.

- Przyprowadziłem Kim Kibuma – usłyszałem przytłumiony głos nowego.

Zacisnąłem mocno usta, czując nagły przypływ strachu. Lubiłem swoją pracę. Poza tym, nie chciałem stracić jedynego źródła utrzymania, które nawiasem mówiąc wystarczało mi na całkiem wygodne życie.

- Niech wejdzie.

Taemin wystawił głowę na korytarz i machnął na mnie ręką.

Wszedłem do jaskini lwa, czując się jak bezbronny i bardzo dorodny kawał mięcha.

Jonghyun

- Bling, zostaw te naczynia. Stolik numer trzy jest cały zasyfiony, ludzie nie mają gdzie siedzieć. – Nie zdążyłem nawet zwrócić uwagi na to, kto wydaje mi rozkaz, bo sekundę później na mojej głowie wylądowała wilgotna ścierka.

Zdjąłem ją z twarzy szybkim, zbyt energicznym ruchem, zrzucając przy tym jeden z brudnych talerzy na podłogę. Roztrzaskał się w drobny mak. Może nikt nie zwróciłby na to uwagi, gdyby nie dźwięk tłuczonego szkła, który rozniósł się po kuchni.

- Uważaj, co robisz, dzieciaku – warknął jeden z kucharzy, mierząc mnie groźnym spojrzeniem.

Nienawidzę tej pracy. Nienawidzę mojego życia.

- Potrącę ci to z pensji – dodał szef szefów, uśmiechający się do wszystkich, tylko nie do mnie, Lee Donghae.

Zdążyłem się już przyzwyczaić do tego, że nikt mnie tutaj nie lubi. Byłem tolerowany, bo ktoś w końcu musiał wykonywać brudną robotę – zmywać naczynia, myć podłogi, sprzątać stoliki i wynosić śmieci.

Z gastronomią nie miałem wiele wspólnego – umiałem zrobić kimchi i na tym kończyły się moje kucharskie umiejętności, dlatego nawet nie marzyłem o awansie. Dlaczego więc którykolwiek z kucharzy miałby utrzymywać ze mną kontakt? Jedyne, o czym mogliśmy rozmawiać, to jakość tutejszej porcelany, skuteczność detergentów i kolory fartuchów. Właściwie tylko tyle nas łączyło – takie same fartuchy.

Często zadawałem sobie pytanie: co ja właściwie tutaj robię? Odpowiedź bardzo szybko pojawiała się w mojej głowie. Zarabiam marne grosze, żeby nie wylecieć z mieszkania i mieć co wrzucić do codziennej wodnistej zupy.

- Zostaw to. Idź sprzątnąć cholerne stoliki, porcelana nigdzie nie ucieknie – pogonił mnie kucharz, sięgając przez moje ramię po jakiś rondel.

Zabrałem w miarę czystą szmatkę i jakiś detergent w sprayu. Przerzuciłem sobie suchą ścierkę przez ramię i wyszedłem zza zaplecza. Wychodząc, zdążyłem się jeszcze przejrzeć w szklanych drzwiach. Może i byłem pomywaczem, ale wciąż dbałem o swój wygląd. Trochę ze względu na swoją i tak już marną w okolicy reputację, a trochę przez krzywe spojrzenia Donghae, który zawsze narzekał, że kiedy jestem umorusany na twarzy, odstraszam mu klientów. Przelotnie sprawdziłem więc, czy nie mam na sobie żadnych resztek jedzenia, poprawiłem swój biały fartuch oraz plakietkę z imieniem,  na końcu podciągając rękawy czarnej koszuli.

Rozejrzałem się po zatłoczonej restauracji, szukając pustych stolików do sprzątnięcia. Dzisiaj rzeczywiście mieliśmy ruch. Donghae’s dosłownie pękało w szwach. Dodatkowo co rusz ktoś wchodził, licząc na wolne miejsca i po chwili zawiedziony opuszczał lokal.

Nienawidziłem tej niezręcznej chwili, kiedy wysyłali mnie, żeby posprzątać, podczas gdy ktoś inny zajmował już stolik. Niby jeszcze nikt nie posłał mi krzywego spojrzenia, ani nie warczał jak pies, któremu usiłuję odebrać miskę, ale nigdy nic nie wiadomo. Zawsze musi być ten pierwszy raz.

Dostrzegłem stertę brudnych naczyń na stoliku w samym rogu lokalu. Oczywiście siedziała już przy nim kolejna osoba, przeglądająca nasze menu. Pozwoliłem sobie na ciche westchnięcie i ruszyłem w stronę rudowłosej piękności. Młoda dziewczyna o uroczo okrągłych policzkach i oczach w kolorze mlecznej czekolady przesuwała dłonią po karcie dań, co rusz stukając o nią palcami w tylko sobie znanym rytmie. Zwróciłem uwagę na idealnie dobrany do odcieniu włosów kolor jej paznokci.

Kiedy mój cień padł na jej kartę, podniosła wzrok. Miałem okazję dokładnie przyjrzeć się jej twarzy – ogromne oczy, pełne usta pomalowane czerwoną szminką, blada cera, która rzucała się w oczy pomimo zewsząd dopełniających ją kolorów. Przypominała mi porcelanową lalkę – piękną, ale niesamowicie delikatną.

W mojej głowie zawitała dziwna myśl: nawet gdybym miał okazję, bałbym się jej dotknąć.

- Potrzebuję jeszcze chwili – powiedziała. Miała uroczy głos – lekki, dziewczęcy, barwny.

Uśmiechnąłem się, kręcąc głową. Pomyliła mnie z kelnerem. Poczułem się zażenowany. Przez chwilę zastanawiałem się nad kłamstwem – mógłbym dać jej „jeszcze chwilę”, a później nie wychylając się, pozwolić ją obsłużyć kelnerowi z prawdziwego zdarzenia. Wszystko świetnie – plan pierwsza klasa, ale niestety – naczynia same nie zaniosą się do zlewu.

- Nie jestem kelnerem – wyjaśniłem, spoglądając znacząco na stertę brudów na drugim końcu stolika.

-  Och, przepraszam – rzuciła, z zakłopotaniem zasłaniając usta kartą dań.

Zebrałem naczynia i szybko przetarłem stolik, cały czas czując na sobie jej spojrzenie. Kiedy na nią zerknąłem, spuściła wzrok, znów przeglądając listę dań głównych.

- Jeżeli przyszła pani zjeść coś europejskiego, nie polecam. Tutejsi kucharze specjalizują się w koreańskiej kuchni, inne potrawy są… zwyczajnie mdłe – szepnąłem konspiracyjnie, zdając sobie świetnie sprawę z tego, że właśnie narażam się na zwolnienie.

Jedno z przykazań Donghae’s brzmi: nawet jeżeli podajemy mięso z kartonu, pracownicy mają je wychwalać, jakby miało wartość stu tysięcy wonów.

Rudowłosa dziewczyna cicho zachichotała, uśmiechając się szeroko.

- Dziękuję, wezmę to pod uwagę – odpowiedziała szeptem, wracając do lektury.

Na kilka sekund poprawiła mi humor. Sprawiła, że miejsce, do którego pałałem szczerą nienawiścią, na chwilę zrobiło się… przytulne. Niestety, wystarczyło wejść do kuchni, gdzie jeden kucharz przekrzykiwał drugiego, gdzie panowała wieczna duchota, śmierdziało przypalonymi potrawami no i… gdzie z marszu zostałem obrzucony krzywymi spojrzeniami, żeby wszystko wróciło do normy.

Wrzuciłem naczynia do zlewu i zająłem się zbieraniem potłuczonej porcelany. Ktoś na mnie wpadł, wylewając mi na ramię pomyje. Zakląłem pod nosem, czując nieprzyjemny zapach brudnej wody. Zacisnąłem dłonie w pięści, na chwilę zapominając o odłamkach w rękach. Krzyknąłem rozwścieczony, kiedy z ręki pociekła pierwsza stróżka krwi.

- Kurwa! – warknąłem głośniej, niż zamierzałem, zanurzając ranę w strumieniu zimnej wody.

Nikt nie przejął się niewielką kałużą krwi na podłodze – przecież pomywacz zaraz wszystko posprząta, a rana pewnie nie jest wielka i do wesela się zagoi.

Wziąłem do ręki czysty ręcznik i  na odchodne kopnąłem rozwaloną porcelanę, robiąc jeszcze większy bajzel. Po raz pierwszy przestałem się na chwilę przejmować pracą i zająłem się sobą. Po raz pierwszy zirytowali mnie na tyle, żebym wreszcie pomyślał o zmianie roboty. Po raz pierwszy miałem nadzieję, że następnego dnia uwielbiany przez wszystkich Donghae mnie zwolni.

 Restauracja, w której pracowałem, była tak tandetna, że nawet zamek w tylnych drzwiach zacinał się co pięć minut. Zdecydowałem więc zrobić szefostwu jeszcze większą scenę i wyszedłem dziarskim krokiem przez główne wejście, zwracając na siebie uwagę całego personelu i większości klientów.

Oparłem się plecami o zimną, ceglaną ścianę. Ból w ręce nasilał się z każdą kolejną minutą, rana wciąż krwawiła, a ja czułem narastającą wściekłość.

Co za dzień, jęknąłem w myślach, zazdroszcząc Minho jego spokojnej roboty na recepcji w hotelu.

Nie wiem, czy dziewczyna o rudych włosach zwyczajnie zdecydowała się zmienić lokal, czy naprawdę wyszła za mną, ale kilka minut później stała przy mnie, przyglądając się mojej ranie. Zdziwiony lustrowałem ją wzrokiem, zastanawiając się, czy przypadkiem nie straciłem zbyt dużej ilości krwi i nie mam halucynacji. Dopiero kiedy podtrzymała moją dłoń swoją, kiedy ciaśniej zawiązywała mój prowizoryczny bandaż – gdy poczułem nieprzyjemne pieczenie i jeszcze większy ból, zrozumiałem, że ta urocza kobieta naprawdę tu jest.

- Chyba będzie trzeba to zszyć – stwierdziła, zerkając w moje oczy. – Przyjeżdżasz do pracy samochodem? – zapytała.

Zazwyczaj przyjeżdżałem swoim starym gratem, który jak na złość dwa dni wcześniej rozkraczył się w samym środku miasta. Od razu pożałowałem swojego dzisiejszego zachowania – nie mogłem stracić tej pracy, kiedy całe moje oszczędności i część pieniędzy przeznaczonych na czynsz, poszły na naprawę samochodu.

- Na co dzień tak, dzisiaj nie – odpowiedziałem, czując się jak ostatni frajer. Pomywacz, którego nie stać na samochód. Pewnie tak wyglądałem w jej oczach.

Miałem ochotę zapaść się pod ziemię.

- Zawiozę cię. Zaparkowałam niedaleko. – Nim zdążyłem zaprzeczyć, już ciągnęła mnie za niezranioną rękę w kierunku swojego samochodu.

- Nie jesteś cichym zabójcą, gwałcicielem ani porywaczką, prawda? – zapytałem, uśmiechając się pod nosem.

- Nie odkryłam jeszcze swojego powołania, więc… kto wie – odpowiedziała, spoglądając na mnie przez ramię.

Prawie się nie znaliśmy – nawet nie wiedziałem, jak ma na imię, a już zdążyłem ją polubić.

Szmatka, która robiła za elastyczny bandaż, coraz bardziej przesiąkała krwią. Zmarszczyłem brwi. Próbowałem ignorować ból, żeby ruda nie wzięła mnie dodatkowo za mięczaka. Może nie byłem wysoki, ale byłem równie męski, co Lee Donghae i właśnie to starałem się teraz udowodnić.

Kiedy przypomniałem sobie o mokrej koszuli i nieprzyjemnym zapachu, który pewnie roztaczałem, uchyliłem okno. Spojrzałem na dobroduszną nieznajomą, która ze skupieniem podążała za znakami drogowymi, kierującymi nas do najbliższego szpitala.

Zebrałem w sobie trochę odwagi i już otwierałem usta, żeby zapytać o jej imię, gdy poczułem nieprzyjemne mrowienie w okolicach oczu.

Cholera jasna, pomyślałem, wpatrując się w budynki za szybą.

Nie miałem wizji od kilku dni. Żyłem z nadzieją, że może wreszcie znormalniałem… że ktoś dał mi spokój i odebrał ten chory dar, kiedy zauważył, że wcale mnie nie cieszy. Niestety, chyba nie mogłem liczyć na żadną normalność w swoim cholernym, beznadziejnym życiu.

Zamknąłem oczy, przetwarzając powoli wszystkie obrazy, które przelatywały przez mój umysł.

Cześć, skarby, x

Skończyłam pierwszy part sands i jakoś tak mnie wzięło, żeby od razu wrzucić. No, więc wrzucam, bo jestem naprawdę bardzo ciekawa Waszych opinii. (Sands prowadzi w ankiecie, co tylko wzbudza moją ciekawość. no i nie oszukujmy się, pisałam pod presją, ale mam nadzieję, że coś z tego wyszło).

Pozdrawiam <3

Martis.